Metehan90
Forum Üyesi
Lexington , 1835'ten 1840'a kadar Amerika Birleşik Devletleri'nin kuzeydoğu kıyılarında faaliyet gösteren kanatlı çarklı bir vapurdu . Cornelius Vanderbilt tarafından yaptırılan bu vapur , faaliyette olan en hızlı ve en lüks vapurlardan biriydi.
13 Ocak 1840'ta, New York City'den Boston'a giderken, geminin bacasının etrafındaki muhafaza alev aldı, yaklaşık 150 balya pamuk tutuştu ve yolcular ile mürettebat gemiyi terk etmeye çalıştı. Gemide tahmini 143 kişiden sadece dördü hayatta kaldı. Yangın, motorun kömür yakmaya dönüştürülmesinde yapılan hatalı çalışmadan kaynaklanan aşırı ısınmadan kaynaklanmıştı. Bu durum, mürettebatın güvenlik yönetmeliklerini ihlal etmesi ve yakındaki bir geminin kurtulanlara yardım etmemesi gibi ciddi hataları nedeniyle daha da kötüleşti.
Özellikler ve rota
Lexington , Cornelius Vanderbilt tarafından 1834'ün başlarında görevlendirildi. Geminin omurgası, Eylül 1834'te New York'taki Bishop ve Simonson Tersaneleri'nde döşendi. Daha sonraki vapurların aksine, geminin ayrıntılı planları yapılmadı. Bunun yerine, gövdenin tahta bir modeli oyuldu ve Vanderbilt'in memnuniyetine göre değiştirildi. Modeli bir kılavuz olarak kullanarak, gövde için kullanılacak kereste üzerine tebeşirle tam boyutlu ana hatlar çizildi ve daha sonra marangozlar tarafından kesilip birleştirildi. Lexington'un motoru West Point Foundry'de inşa edildi. 11 fitlik (3,4 m) stroklu 48 inç çapında (1,2 m) bir buhar silindiri tarafından etkinleştirilen bir " yürüyen kiriş " bağlantı mekanizmasından yararlanan geminin motoru, zamanının en verimlilerinden biriydi. Uzunluğu 207 fit (63 m) ve ağırlığı 488 uzun ton (496 t) olan Lexington, aynı zamanda güzergahındaki en lüks donanımlı vapurlardan biriydi; süslü tik güverte korkulukları, kabin kapıları, merdivenler ve paneller; hem dinlenme hem de yemek salonu içeren büyük bir kabin; ve zarif güverte aydınlatması, perdeler ve mobilyalar içeriyordu.
Lexington, 1835'te New York City ile Providence, Rhode Island arasında günlük bir tekne olarak hizmete başladı. Gemi, 1837'de Boston'dan yeni inşa edilen demiryolunun son durağı olan Stonington, Connecticut'a hizmete başladı. Aralık 1838'de yaklaşık 60.000 ABD doları karşılığında New Jersey Steamship Navigation and Transportation Company'ye satıldı. 1835'ten 1840'a kadar Lexington, New York City'den Boston'a giden en hızlı gemiydi .
Yangın ve enkaz
Lexington, 13 Ocak 1840'ta saat 16:00'da Manhattan'ın Doğu Nehri'ndeki iskelesinden ayrılarak Boston'dan yeni inşa edilen demiryolunun son durağı olan Connecticut, Stonington'a doğru yola çıktı. 143 yolcu ve mürettebat ve 150 balya pamuk taşıyordu. Geminin Boston'a bağlanan trene yetişmek için ertesi sabah Stonington'a varması bekleniyordu.
Geminin olağan kaptanı Jacob Vanderbilt (Cornelius'un kardeşi) hastalık nedeniyle yolculuğa çıkamadı ve yerine deneyimli Kaptan George Child getirildi.
Akşam 7:30'da geminin ikinci kaptanı bacanın etrafındaki ahşap işçiliğinin ve muhafazaların yandığını fark etti. Gemi, Long Island'ın kuzey kıyısındaki Eaton's Neck'ten dört mil uzaktaydı . Mürettebat üyeleri alevlere kova ve kutularla su attılar ve ayrıca küçük, elle pompalanan bir itfaiye aracı kullandılar. Yangının söndürülemeyeceği anlaşıldığında, geminin üç cankurtaran botu suya indirilmeye hazırlandı. Mürettebat kazanları kapatmak için makine dairesine ulaşamadığı için geminin çarkı hala tam hızda dönüyordu. İlk bot dümene doğru çekildi ve içindekiler öldü. Kaptan Child cankurtaran botuna düşmüştü ve ölenler arasındaydı. Diğer iki botu indirmek için kullanılan halatlar yanlış kesilmişti ve bu da botların kıçtan suya çarpmasına neden oldu. Her iki bot da hemen battı.
Pilot Stephen Manchester, gemiyi karaya oturtma umuduyla kıyıya doğru çevirdi. Dümeni kontrol eden tahrik halatı hızla yandı ve motor kıyıdan iki mil uzakta durdu. Kontrolden çıkan gemi, karadan uzaklaşarak kuzeydoğuya doğru sürüklendi.
Geminin pamuk yükü hızla tutuştu ve yangın bacadan tüm üst yapıya yayıldı. Yolcular ve mürettebat boş bagaj kaplarını ve pamuk balyalarını sal olarak kullanılmak üzere suya attılar. Ana güvertenin ortası akşam 8:00'den kısa bir süre sonra çöktü
Yangın o kadar yayıldı ki yolcuların ve mürettebatın çoğu gece yarısına kadar buz gibi suya atlamak zorunda kaldı. Üzerine tırmanacak bir şeyleri olmayanlar ise hızla hipotermiye yenik düştüler. Gemi sabah 3:00'te battığında hala yanıyordu
Efsaneye göre, şair Henry Wadsworth Longfellow, Lexington'ın ölümcül yolculuğuna katılmayı planlamıştı ancak yakın zamanda yayınladığı The Wreck of the Hesperus adlı şiirinin değerlerini bir yayıncıyla tartıştığı için bu yolculuğu kaçırmıştı. Şiirde ayrıca bir geminin batması da yer alıyordu.
Felaket sırasında kaybolan yolculardan biri de tanınmış radikal din adamı ve kölelik karşıtı Karl Follen'dı (1796-1840).
Felaket, Currier ve Ives tarafından ünlü bir renkli litografide resmedildi ve ilk büyük satış baskısıydı. Bir görgü tanığının ifadesinden siyah beyaz bir litografi de üretildi.
Hayatta kalanlar
Lexington'daki 143 kişiden sadece dördü hayatta kalmayı başardı:
Hayatta kalan tek yolcu olan 24 yaşındaki Chester Hilliard, mürettebatın suya düşen insanlara pamuk balyaları atmasına yardım etmişti. Saat 20:00'de geminin ateşçisi Benjamin Cox ile birlikte son balyaya tırmandı. Yaklaşık sekiz saat sonra, hipotermiden zayıflayan Cox balyadan düşüp boğuldu. Saat 11:00'de Hilliard, sloop Merchant tarafından kurtarıldı.
Stephen Manchester, geminin pilotu. O ve yaklaşık 30 kişi, alevler üzerlerine yaklaşana kadar gece yarısına kadar geminin pruvasında toplandılar. Birkaç yolcuyla birlikte geçici bir salın üzerine çıktıktan kısa bir süre sonra sal battı. Daha sonra Peter McKenna adlı bir yolcuyla birlikte bir pamuk balyasına tırmandı. Üç saat sonra McKenna soğuktan öldü. Manchester, öğlen saatlerinde sloop Merchant tarafından kurtarıldı.
Geminin itfaiyecilerinden biri olan Charles Smith , geminin kıç tarafına indi ve dört kişiyle birlikte geminin dümenine tutundu. Beş kişi, gemi batmadan hemen önce, sabah 3:00 civarında denize daldı ve kürek çarkının yüzen bir parçasına tırmandı. Diğer dört adam gece boyunca soğuktan öldü ve Smith, ertesi öğleden sonra saat 2:00'de sloop Merchant tarafından kurtarıldı.
İkinci kaptan David Crowley, 43 saat boyunca bir pamuk balyası üzerinde sürüklendi ve 50 mil doğuda, Long Island'daki Baiting Hollow'da karaya çıktı. Zayıf, susuz ve soğuktan etkilenmiş bir şekilde, Matthias ve Mary Hutchinson'ın evine doğru sendeleyerek bir mil yürüdü ve kapıyı çaldıktan sonra yere yığıldı. Hemen bir doktor çağrıldı ve iyileştiğinde Crowley, iyileştiği Riverhead'e götürüldü.
Soruşturma
Soruşturma jürisi, geminin tasarımındaki ölümcül bir kusurun yangının birincil nedeni olduğunu tespit etti. Geminin kazanları başlangıçta odun yakmak için yapılmıştı, ancak 1839'da kömür yakmak üzere dönüştürüldü . Bu dönüşüm düzgün bir şekilde tamamlanmamıştı. Kömür sadece odundan daha sıcak yanmakla kalmıyordu, aynı zamanda yangın gecesi dalgalı deniz nedeniyle fazladan kömür yakılıyordu. Aşırı ısınmış bacadan çıkan bir kıvılcım, bacanın gövdesini yük güvertesinde tutuşturdu. Yangın daha sonra bacaya uygunsuz bir şekilde yakın bir yerde depolanan pamuk balyalarına yayıldı.
Daha önce tasarım hatasından dolayı çıkan küçük çaplı yangınlar söndürülmüş, ancak sorunun çözümü için hiçbir şey yapılmamıştı.
Jüri ayrıca mürettebatın hatalarını ve güvenlik yönetmeliklerini ihlal etmesini de kusurlu buldu. Hilliard, mürettebat üyelerinin yangını fark ettiklerinde, yangını söndürmeye çalışmadan önce motorları kontrol etmek için güverte altına indiklerini ifade etti. Jüri, mürettebat derhal harekete geçseydi yangının söndürülebileceğine inanıyordu. Ayrıca, yangın sırasında geminin tüm yangın kovaları bulunamadı. Yolculardan sadece 20 kadarı can simitlerini bulabildi . Mürettebat üyeleri ayrıca cankurtaran botlarını suya indirirken dikkatsiz davrandılar ve hepsi battı.
Yanan gemiden beş milden daha az bir mesafede bulunan Improvement adlı yelkenli tekne Lexington'ın yardımına hiç gelmedi. Improvement'ın Kaptanı William Tirrell, bir programa göre hareket ettiğini, yüksek gelgiti kaçırmak istemediği için kurtarma girişiminde bulunmadığını açıkladı. Halk bu bahaneye öfkelendi ve Tirrell, felaketi izleyen günlerde basın tarafından saldırıya uğradı.
Sonuç olarak, trajedinin ardından ABD hükümeti tarafından hiçbir yasa çıkarılmadı, ancak eleştirmen John Neal New York Evening Signal'de daha iyi inşaat ve işletme uygulamaları çağrısında bulundu. Henry Clay vapuru Hudson Nehri'nde 12 yıl sonra yanana kadar yeni güvenlik düzenlemeleri uygulanmadı.
Lexington yangını, Long Island Sound'un en kötü vapur felaketi olmaya devam ediyor. Gemideki 143 kişiden 139'u hayatını kaybetti.
Kurtarma girişimleri
1842'de Lexington'ı kaldırma girişimi yapıldı. Gemi kısa bir süre yüzeye çıkarıldı ve gövdeden 30 pound (14 kg) erimiş gümüş kütlesi çıkarıldı. Gövdeyi destekleyen zincirler koptu ve gemi parçalanarak Long Island Sound'un dibine geri battı.
Bugün Lexington, üç bölüme ayrılmış şekilde 140 fit derinlikte duruyor. İddiaya göre hala kurtarılmamış altın ve gümüş var. Boston ve New York Express Paket Vagon Ofisi'nden Adolphus S. Harnden'in batma sırasında 18.000 dolarlık altın ve gümüş sikke ve 80.000 dolarlık kağıt para taşıdığı bildirilmişti. 1842'de kurtarılan gümüş, bildirilen kaybın yaklaşık 500 dolarını oluşturuyordu.
